We gingen de vorige dag enigszins bedrukt slapen, maar ineens was het weer een stuk mooier en bleek er een trein naar Cuxhaven te gaan en zag alles er een heel stuk zonniger uit. We moesten alleen nog iets bedenken op het eten, maar dat kwam ook vast goed. Het ontbijt was in ieder geval weer prima, ook hier kreeg het een 8. O ja, en de kamer was ook echt heel fijn en groot, dus dat was ook een dikke plus.

Kijk, veel beter toch? Het balkon rechts was van ons.

We liepen naar het station, want dan hoefde ik eindelijk niet heel ver te rijden en konden we toch ergens komen. De kortste weg was door het bos, maar die namen we niet.

Er zaten namelijk teken! Overal waarschuwingsborden en ik vind teken sowieso al heel eng! Vooral omdat ik geen idee heb hoe die beesten eruit zien, dus ik ben heel bang dat áls ik er dan eentje heb, ik hem niet herken en dat ‘ie mij dan wekenlang leeg kan zuigen en zijn enge Lyme-dingen kan doen en ik een langzame en pijnlijke dood sterf. Maar misschien is die angst ongegrond.

We bereikten veilig het dorp.

We regelden alvast een lunch voor ’s middags.

Het oude, pittoreske stationsgebouw van Nordholz.

Het daadwerkelijke station.

We waren veel te vroeg, dus gingen we eerst nog even de supermarkt in.

Ze hadden er zeefruit assorti.

En deze kaars, die ik misschien maar voor mijn verjaardag moet vragen.

Uiteindelijk gingen we toch naar Cuxhaven.

Kijk maar!

We bekeken het slot.

En ik ging naar het Ringelnatz-museum, omdat ik ooit voor Duits een boek las van Ringelnatz. Ik denk altijd dat dat dit boek was, maar dat kan niet, want dat is van Siegfried Lenz. Inmiddels denk ik dat het dit boek was, want dat kwam ik steeds tegen in het museum.

Bij deze etalage zag ik mezelf ineens de hele herfst vruchten inmaken en wecken en dat leek me heel idyllisch, maar toen bedacht ik dat a. ik daar helemaal geen tijd voor heb; b. ik daar veel te onhandig voor ben; en c. onze tuin hooguit vijf frambozen, tien aardbeien en drie pruimen heeft voortgebracht dit jaar.

We wilden naar de haven, dus oriënteerden we ons op de scheepsmasten.

Dat bracht ons hier, dus dat ging niet helemaal goed. Uiteindelijk bleken we toch de goede kant op te lopen.

We bevonden ons op levensgevaarlijk terrein!

Dat kwam mede door de dreigende luchten.
Nu ik deze foto nog eens goed bekijk, is het net alsof ik hem door een of ander hysterisch Snapseed-filter heb gehaald, maar dat is dus niet zo. Dit was echt heel erg echt zo.

Als je de andere kant op keek, zag het er veel beter uit. Dat was eigenlijk deze hele vakantie het geval.

De vuurtoren van Hamburg. Die staat dus in Cuxhaven.

Op zee was het ook niet al te best.

Hierop kun je de windrichting op Borkum en op Helgoland aflezen, zodat je weet hoe het zo’n beetje in de Duitse Bocht waait. Dat kan heel handig zijn.

Cuxhaven heeft een stedenband met iets Scandinavisch (wat je hier geloof ik op de steen kunt lezen), maar ook met Nuuk. Hoe vet is dat?!

Het ging heel hard regenen en hagelen en Cuxhaven is niet heel groot, dus het was tijd om terug te keren naar Nordholz.

Daar gingen we nog een keer terug naar de supermarkt, om voorraden in te slaan.

De Bionade was er bijvoorbeeld heel goedkoop!

Jeugdsentiment!

Hierna reden we door naar de kust. We dachten eigenlijk aan zee te zitten, maar dat was nog best wel een eindje rijden. In het dorpje waar we heen gingen, kon je volgens internet ook lekker eten, dus dat was een mooie bijkomstigheid.

Het was eb in de Waddenzee.

Het was er ook heel mooi.

In de haven lagen de boten op het droge.

En ze deden er zaken met Lauwersoog. Daar kwamen de garnalenkratten althans vandaan.

Nog meer handel met Holland.

We aten bij Peters, wat er voorzichtig gezegd, allemaal nogal traditioneel uitzag.

Hier maakte ik een foto van Tom om te kunnen laten zien dat de eigenaar eruit zag als Captain Iglo. Het was allemaal een beetje raar, maar het eten was er echt superlekker. Mevrouw Iglo kon heel erg goed koken.

Na het eten liepen we weer tegen de dijk op, om te kijken of er al meer water in de zee was. Dat was van deze afstand nog best lastig te zien, maar het antwoord was ‘nee’.

De zon was langzaam aan het ondergaan en er kwamen ook weer allemaal wolken aan.

Hoi Tom!

We reden nog even door naar Dorum, want daar hadden ze, je raadt het al, een vuurtoren.

Een volstrekt epische vuurtoren! OMG!

De hysterische lucht hielp natuurlijk wel mee voor het totaalplaatje. Ik nam nog veel meer foto’s, maar die zal ik jullie besparen.

Nou ja, deze dan nog.

Op de boulevard stond allemaal leuke gymtoestellen, dus die gingen we uitproberen:

Er bestaat ook zo’n soort foto van mij, maar die kan ik even niet terugvinden.

We besloten in een volgende vakantie nog een keer terug te keren naar Dorum, want het beviel ons er wel. Daarna reden we heel snel terug naar Nordholz, want er kwam alweer noodweer aan.