Dit weekend had ik én tijd om van alles te doen én om erover te schrijven. Dat was sinds het begin van het nieuwe schooljaar nog niet voorgekomen, dus er is vast iets geks aan de hand waar ik nog niet van op de hoogte ben. Maar vooralsnog schuif ik mijn fatalisme even aan de kant.

Enfin, vandaag stond ik al om tien over zeven naast mijn bed, want als we vroeg waren, konden we misschien wel reeën en wilde zwijnen zien op de Veluwe! Op naar Nunspeet dus.

We liepen eerst terug naar de A28, dat beloofde niet per se veel goeds. Hoewel een snelweg in het ochtendlicht ook wel z’n charme heeft hoor.

Gelukkig werd het al snel mooier:

Hier spotte ik mijn eerste wild, een eekhoorn:

Rechts onderin beeld zie je hem net niet meer weg springen. Maar hij was er echt!

Bospaadje.

Wroetsporen van wilde zwijnen; ze moesten dus ergens in de buurt zijn, want de sporen leken redelijk vers. De jonge woudloper in mij werd wakker.

Er waren óveral dierensporen!

Tussen de besjes vonden we sporen van een wel heel bijzondere diersoort.

We liepen ook over de hei en daar vonden we dit beest:

Hij lag heel stil en ik weet nog steeds niet of ‘ie eigenlijk nog wel leefde. Voor de foto was het in ieder geval wel handig.

Om dit web er mooi op te krijgen, moest ik met heel veel tegenlicht fotograferen, dus dat mislukte min of meer. Gelukkig had een collega net een nieuw fotoprogramma ontdekt, dus die wist hem later voor me te upgraden:

We verlieten de heide en liepen weer door bos. Dat ging niet altijd goed:

Ondertussen zag ik nog steeds overal wildsporen:

Hier was iets mis met het bos en rook het naar Ikea:

Via nog meer hei:

en zand:

kwamen we uit bij restaurant Joris:

Daar hadden ze een menukaart met spelfouten, flauwe grappen en te veel verschillende lettertypes. Maar ze hadden er gelukkig ook heel lekkere pannenkoeken.

Ten slotte zag ik dit gedicht hangen:

Van Fetze Pijlman! Tijdens een van mijn vele studies had ik daar ooit les van!

Mooier dan dit werd het niet.