Het plan was om tussen 10.00 en 11.00 uur te vertrekken. We vertrokken om 10.50 uur, dus dat vond ik ruim op tijd.

De eindbestemming was hotel Waldfrieden in Wildensee, een dorpje op het randje van Beieren en Baden-Württemberg.

Maar het lag net in Beieren, dus deden ze er alsof we al in Tirol waren:

Het beviel Tom wel.

Hotel Waldfrieden dus… Het had een soort Je ne sais quoi-jaren zeventig-sfeer.

Dat gold ook voor het sanitair. Wimpie (die eigenlijk Wimmie heet, maar dat vergeet ik steeds, dus noemen we hem nu Wimpie, oké?) wierp een inspecterende blik. Hij kon vooral de kleur waarderen.

Tijd om even te relaxen…

En tijd om te eten, in sfeer. De 21e eeuw is nog niet echt aangeslagen in Beieren.

Daarna was het tijd voor een heel klein wandelingetje, want meer was er niet te doen in het dorp. Daarbij hadden we retelang in de auto gezeten als gevolg van heel veel file, dus het was ook wel mooi geweest.

Onderweg naar buiten stuitten we op deze berg troep, maar dat fornuis, dat wil ik dus hebben.

Dag hotel!

In Beieren zijn ze nogal katholiek.

Daar heeft Wimpie verder lak aan.

De lucht hintste een Nederlandse roman, maar niet per se in de juiste volgorde.

Ik verstuurde nog een semi-virtuele vakantiegroet via Instagram en toen was het wel mooi geweest.

Weltruste!

P.S. Voor de volledigheid: in dit deel van Beieren wonen geen Beieren, maar Franken. Dat zeggen ze zelf ook te pas en te onpas en dat klinkt dan als “Mir sin’ kein’ Bayer, mir sin’ Franken!” Oké joh.