Het was tijd voor een volgende bestemming: Eichgraben bij Wenen. Onderweg zouden we nog wat hoogtepunten aandoen, zoals Hallstatt.

Ik kende dat van Wikipedia, als bakermat van de Hallstatt-cultuur. De rest van de wereld kende het als het Volendam van Oostenrijk.

Het was er ook echt wel heel mooi hoor, maar een toeristenbus of zesendertig minder had gemogen.

Ze hadden er zwanen.

Goed, het was er dus mooi.

Daar hadden deze toeristen helemaal geen oog voor. Jongens, achter jullie: een waterval!

Deze foto maakte ik omdat het me heel fijn leek om hem ooit een keer naar iemand te kunnen te sturen.

Had ik al gezegd dat het er best wel mooi was?

Er waren bordjes in alle talen van de wereld, maar een beetje fatsoenlijk Engels was er niet bij. En zo moeilijk is het niet!

Het toeristenquotum was al wel binnen voor deze dag, dus sloegen we Bad Ischl en Gmunden over en reden we bijna in een ruk door naar het Wienerwald. Hier namen we bij een wegrestaurant enigszins emotioneel afscheid van de Alpen.

Hallo Eichgraben!

Hallo schoonmaakster! Het is na vieren, maar wij gaan wel even op het balkon staan hoor. Is verder helemaal niet ongemakkelijk.

Ook hier weer een toeristenbus. Met Belgen dit keer.

Belgen met een strak tijdschema

Dat was omdat ze moesten optreden.

Prima, maar wij gingen door naar het station om te kijken hoe de treinen naar Wenen morgen zouden rijden.

Over deze brug, gokte ik zo.

Ondertussen vermaakten de Belgen de Oostenrijkers met Duitse muziek.

In Eichgraben was sowieso van alles te beleven. In vele lettertypes.

Hotel ‘Steinberger’.

Da’s Oostenrijks voor ‘Vergane Glorie’.

Inmiddels had wat reviews gelezen en was ik van plan mezelf vier nachten in slaap te huilen. Toen zelfs een medewerker aanraadde elders te gaan eten, wilde ik eigenlijk naar huis.

Gelukkig was het eten bij Blanda prima en was het concert aldaar inmiddels afgelopen, dus na een pizza en genoeg wijn, zag ik het leven weer een beetje zitten.

De dorpsjeugd Een kunstenaar had ook nog geprobeerd om de boel wat op te vrolijken, dus nou ja, vooruit, ik gaf het een kans.