Ik heb best lang gedacht dat Bratislava op de Balkan lag, omdat ik het heel Balkanachtig vind klinken, maar inmiddels weet ik heus al wel even dat het de hoofdstad van Slowakije is en dat het eigenlijk best heel dicht bij Wenen ligt. En dat Slowakije geen land uit Suske en Wiske is. Sinds deze vakantie weet ik ook dat het per trein heel eenvoudig te bereiken is vanuit Wenen, dus we gingen naar Bratislava, supertof!

En voor weinig geld, ook nog eens.

Hop, daar zat ik weer in de trein. Het eerste stuk was nogal hetzelfde als de vorige dag, dus voor bewegend beeld, klik hier!

We moesten wel heel vaak overstappen op de vele stations die Wenen heeft. Dit was de eerste: Wien Hütteldorf. Daar was het verder niet zo bijzonder.

We zaten ook in heel veel verschillende treinen. Deze gaat door het leven als S-Bahn, waarvan ik dacht dat het een soort tram was, maar onze Sprinters zijn trager.

In de trein las ik een soort Spits.

Met bijpassende lezersbrieven.

Het volgende overstapstation was Wien Meidling.

Dat was bijzonder gezellig gelegen. Onder het kerkhof.

Op deze vertrekstaat stonden heel veel exotische bestemmingen, zoals eh… Praag. De rest kan ik niet meer lezen, maar neem het maar even van me aan.

Eindelijk, de juiste trein!

De Donauvlakte tussen Wenen en Bratislava behoort niet per se tot de mooiste delen van Europa.

Bratislava-Petrzalka bleek een soort Amsterdam Bijlmer-ArenA te zijn en hier dreigden we te verdwalen in de Bratislaafse Poort.

We vonden uiteindelijk de juiste weg naar de stad, met dank aan Toms internetabonnement-voor-in-het-buitenland en mijn roestige kennis van het vakantie-Tsjechisch, waardoor ik nog wist dat we naar de ‘staré mesto’ moesten zoeken (en gelukkig was dat in het Slowaaks hetzelfde – Slowaaks lijkt heel erg op Tsjechisch, maar dan met heel veel minder gekke accentjes).

De route liep door een winkelcentrum dat nog niet helemaal af was. Maar wel vol in gebruik.

Eindelijk, de (tamelijk epische) brug over de Donau!

Met zicht op deze mooie burcht.

Dit vond ik mooie graffiti.

Er bestaan geen foto’s van onze tocht naar de burcht, maar hier staan we er min of meer bovenop. De route ernaartoe was helemaal niet ingewikkeld en ging niet via allerlei onduidelijke trappen en een vies busstation en loodrecht omhoog en we werden er helemaal niet sacherijnig van. Toevallig.

Worth it!

Er was iets mis met die voorste brug, dat weet ik zeker.

In een souvenirwinkeltje bleken Buurman&Buurman ineens Mat&Pat te heten. Daar was ik een beetje van van slag.

Tom moest het plaatselijke bier proeven en op de foto zetten.

Wimpie had inmiddels een aantal trouwe fans op Facebook verworven en moest dus ook weer even op de foto.

Hop, snel nog een overzichtsfoto voordat we naar de stad afdaalden.

Daar hadden ze ook souvenirwinkeltjes. Met offers you can heel prima refuse.

Bratislava had opvallend veel leuke gebouwen en opvallend weinig toeristen. En ook een Ministeck-dak.

Kijk, leuk gebouw.

O kijk, daar zijn de toeristen! Waarschijnlijk de bus met Aziaten die vanochtend uit ons hotel in Eichgraben was vertrokken.

Gauw maar weer focussen op de leuke gebouwen.

#iseehungryfaces

Ineens zaten we alweer in de trein terug naar Wenen.

We legden hetzelfde traject met heel veel overstappen vice versa af. Gek genoeg konden we op Wien Hauptbahnhof blijven zitten.

Terug in Eichgraben keken we of de volgende dag Melk ook een beetje per rein te bereiken was. Dat was het, maar dat werd wel heel duur, dus besloten we met de auto te gaan. Ondanks dat het ons bijzonder grappig leek om in een Melkbus te zitten.

We aten weer bij Blanda en ik datete met Hugo. Da’s best een lekker ding.

Wimpie deed nog even een fotoshoot voor z’n fans. Ondanks alles is ‘ie heel gewoon gebleven.