Het plan was om door het Wienerwald te gaan wandelen, maar er waren nergens echt duidelijke wandelbordjes te vinden en aan wandelroutekaartjes deden ze niet in het hotel. We moesten dus iets anders verzinnen. Gelukkig waren we op de heenweg langs Melk gereden en daar hadden ze een of ander waanzinnig gebouw staan dat we vanaf de snelweg konden zien liggen, dus dat moesten we van dichterbij gaan bekijken.

De busladingen toeristen uit ons hotel waren ons blijkbaar voor.

Die kwamen natuurlijk voor dit mooie uitzicht.

En voor dit soort fotogenieke plaatjes. Daar kwamen wij namelijk ook voor.

Blauw en oranje zijn complementaire kleuren, daar hadden ze goed rekening mee gehouden in Melk.

Umberto Eco laat zijn ‘De naam van de Roos’ in de abdij van Melk beginnen. Ik vind die film echt doodeng. Daar haalt dit plaatje het niet bij.

Daar heb je hem weer: 🎶Sankt Koloman, Sankt Koloman!, SANKT KOLOMAAAAAN!🎶 In Melk liggen zijn beenderen begraven.

Bondige Engelse samenvatting.

Ik vond het buiten mooier. Daar dachten de busladingen Aziaten anders over. Die stonden hier als bezetenen foto’s te maken.

Een Spreekwoordenboek!!!

En het werd nog beter. Er was een computer waar je teksten kon typen die ze dan digitaal ‘kalligrafeerden’ ( in het kader van aanschouwelijk onderwijs enzo, denk ik).

#nerd (Ja, ik schreef de volledige tekst, maar die paste niet op één foto).

Nog meer geek stuff: originele oude handschriften!

En oude landkaarten! Ik wilde hier de rest van de vakantie wel blijven.

Tom stond ondertussen te grinniken.
“Hihi, Plieml… Dat ga je toch niet op de foto zetten hè? Voor je plog?”
“Jawel.”

We gingen weer naar buiten, naar het dorpje aan de voet van de abdij. Tijd voor een fan-foto van Wimpie.

We liepen nog een rondje om de abdij, op zoek naar de Donau.

Dit was hem niet.

We vonden wel Jezus, die verstopte zich in het struikgewas.

Dan maar met de auto op pad, der Donau entlang. Er was een ruïne waar je alleen tegen betaling op mocht. Vonden we de moeite niet.

Daar is de Donau!

Hier nog meer!

Mooi blauw.

Inmiddels waren we in Krems. Inmiddels voelde ik me ook niet topfit.

Evengoed wandelden we een aardig stuk door de stad, op zoek naar het centrum. Soms was het er best mooi.

Soms kregen we ook wat mee van de plaatselijke economie. Hier verkopen ze wijnmaakmachines, want in Krems e.o. doen ze nogal fanatiek aan wijnbouw.

De stadspoort.

De andere stadspoort. In de tussentijd maakte ik niet zo veel foto’s. Ik was namelijk niet topfit.

Nog wat meer plaatselijke economie. Deze likeuren gaan de hele wereld over. Naast druiven verbouwen ze abrikozen in de Wachau. Die noemen ze hier Marillen.

Geinig gebouw. Het was ook best oud, geloof ik.

Tom legde de Donau nog een keer vast.

Hier waren we bovenop een heuvel, bij weer een ander Stift. Maar inmiddels voelde ik me niet meer niet topfit, maar verkeerde ik in milde staat van ontbinding, dus de herinneringen zijn wat vervaagd.

Zo zag het eruit als je de andere kant op keek.

Wimpie was er stukken beter aan toe dan ik. Het was duidelijk tijd om naar het hotel terug te keren…

We werden voor de tweede achtereenvolgende dag naar goed Oostenrijks gebruik om zes uur ’s ochtends gewekt door volstrekt hysterische kerkklokken. Die sloegen vier keer om het hele uur aan te geven, daarna zes keer om te melden dat het zes uur was en daarna nog een keer of honderd om ervoor te zorgen dat ze ook een berg verderop allemaal wakker waren.

En ons hotel stond naast de kerk.

Verder was mijn wapen tegen stoffige hotelkamers plotseling op. Ik won via de pubquizapp wat informatie in bij bevriende apothekers, maar daar had ik eigenlijk niks aan. Ook in Oostenrijk krijg je dit alleen op recept.

Dan maar naar Salzburg.

Daar hadden ze Mozart-badeendjes.

En Mozarts geboortehuis!

En een winkel met kerst- en paasspullen.

En een combinatie daarvan, want dit zijn paaseieren met kerstafbeeldingen.

In Oostenrijk zijn ze nogal katholiek.

Gauw weer naar buiten, door met onze stadswandeling met vrijwel permanent uitzicht op deze best wel toffe burcht.

Van dit lettertype ga ik altijd slissen. “Resfidentsfplatsf”.

Een 19e eeuwse proto-buienradar! Superhandig, dan hoefde je niet meer naar buiten om te kijken wat voor weer het was. Of wacht…

In het Grieks heet Salzburg ‘Saltsmpourgk’. Omslachtig.

We weken van de route af omdat we ook even naar de overkant wilden.

Wildwaterglijbaan…

Hé, daar heb je Mozart weer! Met klarinethipsters.

Zie je wel, van die burcht kwamen we niet af.

We gingen er zelfs op.

Want ze hadden er een Stiegl-brouwerij met restaurant!

Het was tijd om Wimpies avontuur weer even in beeld te brengen.

Ik at echt de allersmerigste pasta ooit. Het was dat ik echt heel veel honger had…

De gave tegeltjes met Stiegel-logo op het toilet maakten wel iets, maar niet alles goed.

De route voerde ook nog over een begraafplaats. En langs nog zo wat bezienswaardigheden, maar eigenlijk waren we de enorme hoeveelheid  toeristen wel een beetje zat, dus lieten we Salzburg verder voor wat het was.

We stopten onderweg bij de Gletscherschliff van St. Koloman. Die had iets te maken met gletsjers en een groot meer en heel lang geleden. Het was er best mooi.

Mooi wel, toch?

’s Avonds was het bij zonsondergang in St. Koloman ook heel mooi. Wisten jullie trouwens dat de zon in Oostenrijk ruim een uur eerder ondergaat dan in Nederland?

We zagen reeën!

Met Toms telefoon zijn ze ook als zodanig te herkennen…

🎶Sankt Koloman. Sankt Koloman! SANKT KOLOMAN!!!🎶 Wellicht tot later.

De dag begon nogal grijs.

En het werd alleen maar erger:

We besloten toch maar op pad te gaan, maar een bergwandeling zat er niet in.

Dan maar naar Hallein, waar we de aanstichter van alle ellende vonden.

In Oostenrijk zijn ze nogal katholiek. Dat geeft verder niet.

In Oostenrijk hebben ze een oorlogsverleden, dat geeft verder ook niet meer echt.

“Hier wohnte und starb Franz X. Gruber.”

Die kennen we natuurlijk allemaal van ‘Stille nacht, heilige nacht’! Want Oostenrijk is nogal katholiek.

Hallein bleek allerlei leuke steegjes en watertjes te hebben, dus een wandeling erdoorheen was geen straf.

Wimpie werd er ook enthousiast van.

#iseebarfingfaces

Ze hadden er ook een museum dat een prijs gewonnen had. Weliswaar in 2005 voor het laatst, maar het ging o.a. over de Kelten en die vind ik tof.

Ze hadden er ook oude boeken en die vind ik ook tof.

Ineens hoorde ik Tom best wel hard lachen. Dat was hierom:

“Hihihi, dit had jij ook kunnen doen,” zei hij. Klopt.

Hier moest ik dan weer om lachen: Gandolf, de nazi-tovenaar.

Dit figuurtje stond er speciaal voor kinderen. Leek me minder om te lachen.

We waren ineens op de Wasserfallstrasse in een dorp verderop, maar dat kwam goed uit, want we gingen naar de watervallen wandelen.

De route leidde langs dit pittoreske kerkje.

We kwamen bij de voet van de waterval en bleken aldaar te moeten betalen om in een rij van Italianen, Hongaren en vooral ook Nederlanders naar boven te mogen klimmen. We vonden het hier ineens ook mooi genoeg.

Was het ook.

Wimpie was ook in z’n element.

Terug op het terras wilde Wimpie wel eens weten hoe dat nou ging, foto’s maken.

Na halve liters bier, cola en wespen ging de weg weer langs het kerkje, maar nu met een beduidend mooiere lucht.

Hierna wilde ik naar Berchtesgaden, want daar had ik net een boek over gelezen.

Halverwege ging ineens het lampje links bovenin ook tijdens het rijden branden. We hadden deze auto geleend, omdat die van onszelf ook soms een brandend lampje heeft en dan de stuurbekrachtiging eraf gooit. Leek me tijdens een haarspeldbocht niet fijn , dus ruilden we hem tijdelijk voor een superveilige Audi A4.

Ik zocht in het instructieboekje op wat het lampje betekende, maar dit was in het Frans (?!), dus het duurde even voordat ik snapte wat er stond. “In het geval dat een van bovengenoemde lampjes gaat branden, ga dan zonder dralen naar de garage.” Oh.

Na wat heen en weer bellen en appen met de eigenaars in Nederland, bleek dat ie dit wel vaker deed en dat het geen kwaad kon. Zeiden ze in de garage. Oké dan.

Ietwat onzeker reed ik toch maar naar Berchtesgaden.

Ik had wel een sanitaire stress-stop nodig.

Berchtesgaden, dat we ook wel kennen van het Adelaarsnest.

“Location, location, location” – A. Hitler

Weet je wie ook heel erg van dierenkaarten hield?

Dichterbij konden we niet meer komen, we waren te laat (een jaar of zeventig, maar ook voor de bussen die ernaartoe reden).

Op de terugweg aten we bij de brouwerij in Kaltenhausen, bij Hallein.

Prima uitzicht…

Maar het eten was lekker en het bier smaakte goed, dus mij hoorde je verder niet klagen.

Wiederschau’n!